Opera Wrocławska, zlokalizowana przy ulicy Świdnickiej 35 we Wrocławiu, jest jednym z głównych teatrów w regionie Dolnego Śląska, specjalizującym się w operze, balecie oraz innych formach sztuki scenicznej.

      Tradycje operowe we Wrocławiu sięgają pierwszej połowy XVIII wieku, kiedy to Ballhaus (Dom Zabaw) gościł wędrowne trupy teatralne. Znaczący wkład w rozwój opery miała włoska trupa operowa, która utrzymywała kontakty z teatrami w Bolonii i Wenecji oraz z kompozytorem Antonio Vivaldim. W 1727 roku siedziba tej trupy została uznana za teatr miejski, a w grudniu 1795 roku teatr ten przyjął nazwę Teatru Królewskiego we Wrocławiu.

     Obecny budynek opery początkowo pełnił rolę teatru miejskiego, który, choć grał również opery i operetki, nie był dedykowany wyłącznie operze. Dopiero na przełomie XIX i XX wieku teatr został przekształcony w operę. Do 1944 roku była to jedna z czołowych scen niemieckich, goszcząca wielu znakomitych artystów, takich jak Władysław Mierzwiński, Marcelina Sembrich-Kochańska, Apolinary Kątski, Richard Wagner, Richard Strauss, Wilhelm Furtwängler, Niccolò Paganini, Karol Lipiński, Anton Rubinstein, Ferenc Liszt i Henryk Wieniawski.

     Opera Wrocławska wznowiła działalność 8 września 1945 roku, prezentując „Halkę” Moniuszki w reżyserii Stanisława Drabika, pierwszego powojennego dyrektora. Do 1950 roku wystawiano także sztuki teatralne, teatr lalki i operetki z powodu braku odpowiednich obiektów. Od 1997 roku, pod kierunkiem dyrektor Ewy Michnik, opera zyskała nowy charakter dzięki monumentalnym widowiskom realizowanym w Hali Ludowej lub na świeżym powietrzu, co wyróżnia ją na tle innych polskich oper. W 2014 roku Opera Wrocławska gościła 105 451 osób.

     Budynek teatru miejskiego przy ulicy Świdnickiej, zaprojektowany przez Carla Ferdinanda Langhansa, został zbudowany w latach 1839–1841 i wyposażony w nowoczesną scenę oraz widownię na około 1600 miejsc. Po pożarach w 1865 i 1871 roku budynek został odbudowany i rozbudowany przez Karla Lüdecke i Karla Schmidta. Na dachu umieszczono rzeźby muz, które obecnie są odlewami z początku XXI wieku. Po II wojnie światowej z fasady usunięto zniszczone figury muz oraz popiersia niemieckich artystów, a także skuto freski Schmidta. W latach 1954–1956 budynek został rozbudowany, a w latach 1997–2006 przeszedł gruntowną modernizację.

     Wnętrze opery zachowało wiele XIX-wiecznych ozdób, w tym plafon z portretami kompozytorów, główny żyrandol (przerobiony z gazowego na elektryczny) oraz lożę cesarską. Powierzchnia złocenia wynosi 10 tysięcy m², a powierzchnia kryształowych luster 200 m².